🕊️ 40 Yıl Sonra Babama Bir Mektup
Bu satırlar, kayıpları zamana değil kalbine gömmüş herkes için…
Bir gece rüyama geldi babam. Sessizce içime dokundu.
Ben de yıllardır içimde kalan cümleleri bir mektuba döktüm.
Sevgili Babacığım,
Aradan 40 yıl geçti. Dile kolay… ama inan, içimdeki yokluğun hâlâ ilk günkü gibi canlı.
Bazen zaman donmuş gibi hissediyorum. Büyüdüm, yaşadım, anne oldum… ama senin olmadığın o yer hep eksik kaldı içimde.
Sana yıllar içinde çok şey anlatmak istedim. Mutluluklarımı, kırgınlıklarımı, başarılarımı, yıkıldığım anları… Ama en çok da sarılmak istedim. Sadece bir kez. Sesini duymayı, bana “kızım” deyişini yeniden yaşamayı…
Bu yıl ölüm yıldönümünde hiçbir şey yapamadım. Dua bile edemedim. İçim dolu ama dilim suskundu… Suçluluk hissettim. Üzüldün mü diye düşündüm. Sonra kendime şunu hatırlattım:
Ben seni hiç unutmadım ki.
Sana olan sevgim hiçbir zaman azalmadı ki.
Sadece bazen kelimeler yetmiyor, bazen insan sadece kalbiyle konuşabiliyor.
Rüyama geldin geçen gece. Kırmızı bir sisin içinde gördüm seni… Oradaydın. Net değildi hiçbir şey ama hissin çok güçlüydü. Belki de o sis, aramızdaki zaman perdesiydi… Belki sen yine bana görünmek istedin.
Baba…
Hep içimde taşıdım seni.
Sevgini, güvenini, yokluğunu…
Belki de artık içimden çıkan bu mektup, o yılların suskunluğunu biraz olsun yumuşatır.
Seni seviyorum.
Ve hep seveceğim.
Kızın.
28.7.2025
Özlem Karagöz Uzun
إرسال تعليق