Bu doğru. Fakat bu akışın hızı öyle baş döndürücü ki, suyun elimizden neleri çalıp götürdüğünü çoğu zaman fark edemiyoruz. En büyük yitimler, cüzdanımızdan çıkan paralar ya da kırılan eşyalar değil; geri dönülmez zaman dilimleri ve seçmediğimiz yolların ardında bıraktığımız "potansiyel benliklerdir." 💔
Modern yaşamın sürekli
bir şeyler yapma baskısı altında, bu sessiz kayba karşı adeta körleşiyoruz.
Günümüz dünyasında
"meşgul olmak," neredeyse bir erdem haline geldi. Sürekli bir iş
yetiştirme, bir sonraki göreve koşma hali... Bu "meşguliyet
kültürü," durup anı hissetme, sadece olma halini
deneyimleme yeteneğimizi elimizden alıyor.
Çocukken bir yaz
tatilinin sonsuzluğunu hatırlıyor musun? Günler uzar, saatler yavaşlardı.
Şimdiyse bir hafta sonu, bir göz açıp kapama anı gibi geçiyor.
Yetişkinlik, zamanı
hızlandırılmış bir videoya dönüştürdü. 🚀 Asıl
eleştirimiz, zamanı bir yatırım aracı gibi görmemizdir. "Boş"
zamanı dahi bir verimlilik arayışı ile dolduruyoruz. Oysa bazen en
verimli an, hiçbir şey üretmediğimiz, sadece gökyüzüne baktığımız andır.
Yitirdiğimiz, o dingin, nefes alma anlarıdır.
Bu zaman kaybı, bizi
hayatın o kaçınılmaz gerçeğine getiriyor.
"Hayat
seçimlerden ibarettir."
Attığımız her adım,
bizi bir hedefe yaklaştırırken, aynı anda binlerce potansiyel kapıyı kapatır. O
kapıların ardında ise "ya olsaydı" diye düşündüğümüz
potansiyel benliklerimiz durur.
😔 Güvenli bir maaş uğruna, bir
köşeye kaldırdığımız sanatsal tutku 🎨; ailenin beklentileri için
ertelenen, keşif dolu dünya turu hayali 🌎; büyük bir heyecanla başlanıp, hayatın
rutininde sessizce bırakılan bir hobi...
Bu yitik benlikler,
içimizde bir sızı olarak kalır.
Olamadığımız yazar,
ressam ya da maceraperest olmanın hafif hüznü...
Bizi biz yapan şeyin sadece yaptıklarımız değil,
Yapmaktan vazgeçtiklerimiz olduğunu fark
etmek, derin bir eleştirel farkındalık anıdır.
Peki, ne yapmalı?
Geri dönülmez zamanı
geri getiremeyiz. Vazgeçtiğimiz yollara dönemeyiz. Ancak bu bir yenilgi
değil, bir farkındalık başlangıcı olabilir.
Kaybın acısını
hissetmek, şimdiki anın değerini anlamanın en güçlü yoludur.
Yitirdiklerimiz, bize
kalan zamanı nasıl kullanacağımız konusunda rehberlik etmeli.
Öncelikle meşguliyet
tuzağından çıkın. Günde sadece beş dakika, hiçbir şey yapmadan nefes alın ve
çevrenizi dinleyin.
İkinci olarak,
yitirdiğiniz potansiyellere yas tutmak yerine, hala yeşerebilecek olan
tohumlara odaklanın. Belki o tuvali tozlu raftan indirmenin tam
zamanıdır.
Unutmayın: Hayatın
akışı bizi sürükleyebilir, ama dümene ne zaman geçeceğimiz, yitirdiklerimizden
çıkardığımız en büyük derstir.
Kalan zamanı,
Olmak
istediğimiz benlikler için harcayalım. 💫
Özlem Karagöz Uzun
إرسال تعليق