Bazen gitmek, geride kalmaktan daha az acıtır…
Tüm sözcükler tükendiğinde, insan insanı anlamaya başlar. (Jerzy Lec)
Benim olan ne varsa doldurdum heybeme.
Boğazım düğüm düğüm.
Paramparça olmuş yüreğim.
Bembeyaz olmuş saçlarım.
Ağlamaktan kurumuş gözlerim.
Bir yudum pırıltısı kalmamış güzel gözlerim.
Acıdan bitkin düşmüş bedenim.
Benim sandığım sevdam, benim sandığım yıllarım, benim sandığım şarkılar, çiçekler, renkler…
Meğer hepsi başkasınınmış.
Ümidimi kestiğim yarınlarım.
Tıka basa izmarit dolmuş küllüğüm.
Tozlu raflarda duran kitaplarım, günlüğüm.
Hiçbir zaman gerçekleşmeyecek hayallerim.
Her şeyi heybeme koydum.
Baktığımda içimi cayır cayır yakan namussuz dünyayı,
Tüm iyi niyetlerimi,
Sırtıma yükledim…
Ve bilmediğim bir kıyıya doğru yürüyorum. 10.1.24
Özlem Karagöz Uzun
Yorum Gönder